Spitsbergen in september en februari
klein en groots
ver van de realiteit
donker, blauw
koud en verwarmend
In september ‘22 kreeg ik de kans om mee te gaan naar Spitsbergen. Varend op het zeilschip Noorderlicht, kwam ik voorbij onverstoorde landschappen.
Het zaadje voor een weerzien met Spitsbergen werd geplant. Dit groeide samen met nieuwsgierigheid naar het leven tijdens poolnachten tot een concreet plan welke ik in februari 2023 kon uitvoeren.
Ik verbleef een paar weken in Longyearbyen, de grootste nederzetting op Spitsbergen.
En hoewel de zon niet boven de horizon kwam, zorgde ze wel voor een bijzonder mooi licht in de ochtenden. En elke dag kwam er een half uur langer licht bij.
Het leven dat ondanks de donkerte gewoon doorgaat:
Men gaat naar het werk, de kinderen naar school, de kleintjes naar de creche, boodschappen worden gedaan, er is internet, een bioscoop en een uitgaansleven.
Vergeet niet de toeristen die van over de hele wereld, elke dag per vliegtuig arriveren en in een paar dagen de highlights van dit eiland willen meemaken, zoals het zien van het Noorderlicht, het zien van de ijsbeer, de ervaringen van het rijden van een sneeuwscooter en het leiden van een roedel sledehonden.
Ik heb sneeuwstormen, noorderlicht, ijskoude heldere dagen meegemaakt. Ervaringen die ik voor geen goud had willen missen.
De nietigheid van de mens met de grootsheid van de natuur is een combinatie die in vrijwel elke foto terug te zien is. En dan met name het gegeven dat de mens zelfs in dit onherbergzame gebied zijn stempel weet te zetten en zich de luxe weet te veroorloven zoals in elke gemiddelde andere Europese stad.
